A última vez que estiven en Chicago era xullo e a cidade aínda vivía o seu idilio cun Barack Obama de recén estreada presidencia. Na Avenida Michigan, principal arteria da cidade, aínda colgaban das farolas os carteis do afroamericano que, coa mirada perdida no infinito, deron a volta o mundo até converterse noutra icona pop á altura da faciana ensoñadora do Che e o mesmo Xesucristo. Hoxe cúmprese un ano desde que Obama prometera o seu cargo aos pés do Capitolio e eses carteis xa non están nas rúas aínda que seguen a ser reclamo turístico da Cidade do Vento. Por iso cómpre recapitular en que quedou o si podemos co que devolveu a esperanza a medio mundo até o punto de ofuscar entendementos de dirixentes políticos internacionais que mesmo quixeron advertirnos dun próximo acontecemento planetario. Logo do aciago paréntese protagonizado pola Administración Bush Jr, un xa podía agardar por calquera cousa. Até un premio Nobel da Paz preventivo que non fixo senón lembrarnos que os galardóns suecos distan moitos de estar libres de pecado. Henry Kissinger diante. (...)
No hay comentarios:
Publicar un comentario